Wyznania Grejszy

Są pewne wstydliwe tematy, których wolimy nie poruszać. Tematy, które omijamy szerokim łukiem i które traktujemy jakby nie istniały. Czasami zdarzy się, że dwie zawstydzone osoby w porywie szczerości o tym podyskutują zniżonym głosem, ze zrozumieniem poklepią się po ramieniu i koniec. Temat będzie poważny i niestety nie do śmiechu, bo dobrze wiem, że sama nie cierpię na tę przypadłość, że jest nas wielu, ale mało kto do tego otwarcie się przyznaje. Może byli już inni przede mną, którzy temat tabu łamali i chwała im za to! Idąc w ich ślady postanowiłam otwarcie przyznać się do uzależnienia, które toczy mą  duszę, do uzależnienia, od którego palec drętwieje, do uzależnienia które wysysa ze mnie produktywność, do uzależnienia, które czas pożera niczym zachłanny pasibrzuch.

Ja, Riposta czasami zwana Panią, jestem uzależniona od gier, gier rodzaju wszelkiego, a im mniejszy sens grania tym większy wkręt. Nie potrafię tego wytłumaczyć, jak inteligentna (stosunkowo) jednostka ludzka potrafi w tak prymitywny sposób uwiązać się przy telefonie, względnie za pośrednictwem facebooka.

W tym miejscu zaznaczę, że niniejsze wynurzenia w żaden sposób nie tyczą się gier poważnych i wspaniałych, jak taki na ten przykład Resident Evil, który, o dziwo, im wcześniej wydany tym lepszy!!

Mowa będzie o grach i gierkach w które gramy od niechcenia, a które nasze niechcenie zamieniają w natrętny nałóg.

Wszystko zazwyczaj zaczyna się niewinnie. Gdzieś coś usłyszysz, zobaczysz, że ktoś nowy rekord  nabił i z czystej ciekawości wchodzisz, tak tylko, na chwilę, żeby zobaczyć o co tyle krzyku. Pierwsza runda, druga, trzecia i już nie ma odwrotu, nie ma zbawienia dla zbłąkanej duszyczki. Dla odmóżdżenia, dla zabicia czasu, żeby pokazać znajomym, że więcej punktów natrzaskam. Tak, oto lista poważnych powodów usprawiedliwiających dziwaczne zachowanie.

Na własnym przykładzie opiszę dwie gry, które podstępem zakradły się, przyczaiły, swoje odczekały i na stałe zryły banię!

Na pierwszym miejscu gra znana i lubiana – Angry Birds!! Ręka do góry, kto nie wie o czym piszę. Nikt? Tak myślałam. Gra w swym zamyśle bardzo rozbudowana.

 Jesteś ptakiem i to by było na tyle, dziękuję. Wszystko sprowadza się to stukania w ptaka, naciągania ptaka, rzucania ptakiem i to w krainie ptasiej gdzie rządzą zielone świnie. Zaczynam nabierać wątpliwości czy w to da się w ogóle wygrać?? Kolejna plansza za planszą, świnie nieśmiertelne, a Ty w dzikim szale machasz palcem i to w imię czego?

Długo nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo posunęło się moje uzależnienie w tym temacie. Zderzenie z rzeczywistością przyszło w momencie w którym uświadomiłam sobie, ze właśnie zmarnowałam trzy godziny swojego życia na uderzanie cudzym ptakiem w świnię… potem nastała cisza i czas na kontemplację.

Niestety nie lubię się na błędach uczyć i ostatnio odkryłam nową przyjemność – Candy Crush … i tutaj przepadłam z kretesem!

Nie dość, że cukierkami gram i cały czas mam ochotę na coś słodkiego, to do tego po dłuższym czasie, gdy zamknę oczy widzę cukierki!!! I znowu nic nie wygrywam, mój mózg się nie rozwija, jedyne co palec drętwieje.

Ostatecznie pocieszam się, że nie stoczyłam się jeszcze na dno na tyle, żeby płacić prawdziwymi pieniędzmi za udogodnienia w tych wspaniałych przygodach. Cholera jasna, może wszystko przede mną??

Najsmutniejsze jest to, że każdemu nosicielowi tego paskudnego wirusa z lekką łatwością przychodzi zarażanie najbliższego otoczenia. W ten oto sposób nagle okazuje się, że kilkunastu znajomych dotrzymuje nam kroku i bawimy się świetnie, każdy przed swoim komputerem z bananem na twarzy, albo soczystym wkurwem, zależnie od wyników.

Absolutnie jestem zafascynowana tym, jak łatwo i z jaką szaleńczą prędkością wpadamy w takie pułapki? Może to kolejne przekleństwo smutnej współczesności? Chociaż nie, czekaj.

Właśnie przypomniałam sobie z jakim zacięciem moi rodzice wyrywali mi z ręki cudowną grę, w której wilk łapał jajka do koszyczka… to gdzie tu jakaś logika?

Mam pełną świadomość, że teks niniejszy pasowałby do opowieści kilkuletniej dziewczynki, a nie kobiety w kwiecie wieku i jej dorosłych znajomych. A jednak, nie ma zmiłuj!

Zresztą szkoda czasu na biadolenia, moje cuksy nie pozbijają się same.